Geschiedenis
Hoe het is begonnen.
Op een sombere en regenachtige middag in november van het jaar 1981 ontmoetten Theo Kuypers en Peter Weijman elkaar in de pas geopende Stadsherberg.
Wil Beekmans zwaaide daar de scepter. De drie heren kwamen met elkaar in gesprek en onder het genot van een drankje werd er gefilosofeerd over onder meer carnaval.
Wil Beekmans, een rechtgeaarde Brabander, zag dat wel zitten.
Niet het carnaval in zalen met lange tafels. Neen! Carnaval op de wijze, waarop het veel in Brabant gevierd wordt. Het dweilen met dweilorkesten van de ene kroeg naar de andere. Het idee was geboren, maar hoe te verwezenlijken?
De tijd drong. Op de 11e van de 11e begint bij de rechtgeaarde carnavalist het bloed te kriebelen. Het carnavalsseizoen begint, om zijn hoogtepunt te bereiken in de drie dolle dagen.
Het idee liet Peter en Theo niet los en onder de naam
C.V. “De Korenköpkes” werd de carnavalsvereniging te doop gehouden.
De oprichters werden de bestuurders van het eerste uur en formeerden een Raad van Elf om zich heen. Peter Weijman werd president en Theo Kuijpers de eerste Prins. Op dat moment verschijnt er een man met een schat aan carnavals-ervaring in het blikveld. Dick Wildeman, de public relation man van de Verenigde Bierbrouwerijen en Prins van Breda.
Hij leert ons de fijne kneepjes van het carnaval op Brabantse wijze en wij zijn zeer leergierig.
Maandag 22 februari 1982 zetten wij de eerste min of meer wankele stappen in het carnavalsfeest. Wederom met veel hulp van de Prins van Breda met zijn hofkapel EMBRASSE. Die jongens weten hoe zij carnavalsmuziek moeten brengen en hoe zij al die feestvierders aan het dweilen moeten krijgen.
Inmiddels hadden wij ook een mascotte, ‘Harteboerke’.
De vrouwelijke aanhang van onze vereniging waren zo enthousiast, dat zij met veel verve onze mascotte maakte.
Op maandagmorgen werd Harteboerke ceremonieel opgehangen aan de Korenbeurs om vanaf die hoge positie drie dagen het feestgevoel te aanschouwen. Op dinsdag avond, de laatste avond van de leutdagen, werd onze mascotte ceremonieel verbrand.
Dit alles sterkte ons in de gedachte het niet bij eenmaal te laten, maar alle energie te stoppen in het volgende carnaval.
Het tweede jaar werd geopend met wat daarna traditioneel werd
: 11 november : RONDJE GINNEKEN. Elk jaar gingen we met nog tientallen anderen op bezoek bij onze vrienden vanaf het eerste uur. Met de drie dolle dagen was het overvol op de Korenmarkt en zie, velen waren nu verkleed en herkenbaar als carnavalsvierders.
Al die tijd ging Theo Kuijpers ons voor als Prins.
Vele gevleugelde woorden zijn in die tijd van zijn lippen gekomen.
In 1984 trad hij af en werd opgevolgd door Henk van Amerongen, die de unieke titel van Burggraaf mee kreeg in de wereld van Prinsen, Vorsten en Grootvorsten. Henk sleepte ons niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk met een niet aflatend enthousiasme twee jaar door de carnavalswereld. Zo enthousiast, dat wij hem in 1986 in Manhattan hebben moeten arresteren door de Politie, anders was hij nu nog niet afgetreden. Ditzelfde lot onderging ook onze jeugdprins Aschwin de 1ste.
Henk werd opgevolgd door Luuk Weijman, die heel wat zweetdruppeltjes weg moest vegen onder zijn steek. Het inbouwen van een zweetbandje bleek geen afdoende oplossing te bieden. Verder liet hij zijn taak als Prins soms voor wat het was en liep hij liever met de muziek mee. Mesjogge, evenals Embrasse uit Breda, lieten hem graag een valse, maar ludieke noot meeblazen.
Na drie seizoenen hebben wij hem maar ingelijfd bij Mesjogge.
Wie hem zou opvolgen was voor velen een verassing.
Sinterklaas ontpopte zich, na veel verwarring gezaaid te hebben, als de nieuwe Prins Gerrit.
Gerrit Anneveld, die al jaren niet bij ons was weg te slaan en ons overal volgde, gooide zich met veel verve op zijn taak als Prins. Voor zover na te gaan heeft hij geen enkel evenement gemist. Na drie seizoenen de carnavalskar getrokken te hebben, vond Gerrit de tijd gekomen om zijn staf over te dragen. In Breda tijdens het rondje Ginneken hebben wij hem letterlijk ontmanteld. Gelukkig had hij nog andere kleding meegenomen. De tas met zijn spullen bleek echter op het moment verdwenen. Vermoedelijk een souvenirjager. Na enig recherchewerk volgde de aanhouding van de dader met tas.
Uit de doos van Pandora kwam de verassing. Twee verrijdbare dozen sprongen open. Voor ons stonden Prins Hans en Prinses Rika.
Alom verbazing, verwarring en zelfs verontwaardiging, doch de echte Prins bleek in een andere doos te zitten. Omdat bijna niemand dit wist en dacht, dat Prins Hans en Prinses Rika de toekomstige Prins en Prinses waren, werd de zich muisstil houdende echte Prins in zijn doos van her naar der geschoven. Totdat het binnen duidelijk was, dat het om een scherts Prinsenpaar ging. Men moest wel even zoeken, maar uiteindelijk ging de doos open.
Peter van Wachtendonk bleek de echte Prins te zijn.
Peter heeft ons geleid naar het moment, waarop wij ons 11 jarig jubileum gingen vieren. In de carnavalswereld waren wij nog jong, maar op deze 11 jaren waren wij trots. In die jaren hebben wij ontelbare leuke dingen meegemaakt. Dingen die zich ieder van ons altijd zal herinneren.
Nu zijn we een club gezellige mensen onder elkaar die gewoon van een feestje houden en graag carnaval vieren.
Carnaval op de korenmarkt is er niet meer bij, dit omdat het gewoon niet meer haalbaar is.
Click here to edit.